Η εξέλιξη των πολεμικών τεχνών στο πέρασμα των χρόνων

2021-07-06

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τους Αμερικάνους πεζοναύτες των ΗΠΑ που έφεραν το Καράτε στην Αμερική μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο.

Δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό Fightsports

Δεν είναι πολύ μεγάλο άλμα στη λογική για να πούμε ότι ο αμερικανικός στρατός είναι υπεύθυνος για δημοφιλείς εικόνες δασκάλων πολεμικών τεχνών όπως τον Τσακ Νόρις, τον Μπίλι Τζακ και του Καράτε Κιτ.

Αυτή η Πολεμική Τέχνη απέκτησε την δημοτικότητα του το 1936 όταν μια σε μια σύνοδος κορυφής Δασκάλων Πολεμικών Τεχνών, στη Νάχα ''βάφτισαν'' την τέχνη αυτή ''Καράτε''. Παρά την αναγνωρισμένη επιρροή των κινεζικών πολεμικών τεχνών εκείνη την περίοδο στην Οκινάβα, οι ανώτατοι Δάσκαλοι (Grand Masters) των διαφόρων σχολών είδαν την ανάγκη να εξελιχτούν και να ενοποιήσουν τα δικά τους παραδοσιακά συστήματα.

Σε ένα μοναδικό σύστημα μάχης στην Οκινάβα και έτσι επέλεξαν το «Το άδειο χέρι» ως ονομασία και μέσο εξέλιξης. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εμπόδισε την ανάπτυξη του καράτε στην Ιαπωνία, καθώς όλοι οι άντρες ηλικίας μάχης στάλθηκαν στο εξωτερικό για να πολεμήσουν και συνάμα να πεθάνουν για τον αυτοκράτορα, αλλά και ταυτόχρονα ο πόλεμος αυτός παράδοξα βοήθησε στην παγκόσμια εξαγωγή και στην αναγνώριση του.

Μετά από έναν αιματηρό πόλεμο για την καταστολή του ιαπωνικών αυτοκρατορικών δυνάμεων στην Οκινάβα, εκατοντάδες πεζοναύτες επέστρεψαν στις ΗΠΑ. Από τότε το Καράτε ξεκίνησε να απολαμβάνει μια τεράστια υποστήριξη στην Αμερική, με το πρώτο ντότζο (σχολή) να είναι το Shuri-ryu του Robert Trias στο Φοίνιξ στην Αριζόνα το 1945.

Στη δεκαετία του 1950 τουλάχιστον επτά άλλα στυλ του Καράτε έφτασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη δεκαετία του 1960, ήρθαν ακόμα περισσότερα συστήματα Πολεμικών Τεχνών από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Στη δεκαετία του 1960, η Νότια Καλιφόρνια έγινε γρήγορα το κέντρο του Καράτε των ΗΠΑ όταν μετανάστευσε εκεί και ξεκίνησε να διδάσκει ο Grand Master Tsutomu Ohshima, ο όποιος ήταν μαθητής του Gichin Funakoshi ιδρυτή του Shotokan.

Ο Grand Master Tsutomu Ohshima ήταν μαύρη ζώνη πέμπτου Dan (βαθμού) και ήταν τότε ο υψηλότερος βαθμός μετά τον ιδρυτή Grand Master Gichin Funakoshi, ο οποίος Grand Master Tsutomu Ohshima είναι αυτός που δημιούργησε και τους κανόνες (σύστημα βαθμών, διαιτησία) αγώνα για τα πρώτα τουρνουά Καράτε. Το 1969 ίδρυσε τον οργανισμό του «Shotokan Karate of America», με την πάροδο των χρόνων έγινε δημοφιλές και όπως είναι φυσικό στην Αμερικανική κουλτούρα μπαίνει στον κινηματογράφο.

Το καράτε μαζί με τον Κουνγκ Φου και μέσο τον δημοφιλή τότε και πρωτοπόρο Δάσκαλο και ηθοποιό Bruce Lee μπαίνει στα σπίτια των ανθρώπων παγκοσμίως μέσο της μεγάλης και μικρής οθόνης. Από το «Billy Jack» στο Chuck Norris έως το «The Karate Kid» το 1984, οι ταινίες δράσης εμπορευματοποίησαν το Καράτε, στέλνοντας παγκοσμίως ένα τεράστιο πλήθος από εντυπωσιακούς οπαδούς στις σχολές και αυτοί με την σειρά τους να απογοητευτούν!

Καθώς είδαν ότι χρειάζεται πολύ κούραση όσο αφορά βελτίωση της σωματικής φυσικής κατάστασης, πολύ πόνο ώστε να αποκτήσουν την σκληράδα τα άκρα τους και πολύ χρόνο προπόνησης για να φτάσουν τεχνικά στην άριστη εκτέλεση των τεχνικών.

«Οι ταινίες και η τηλεόραση απεικόνισαν το Καράτε ως έναν μυστηριώδη τρόπο μάχης ικανό να προκαλέσει θάνατο ή τραυματισμό με ένα μόνο χτύπημα», λέει ο Shigeru Egai, Επικεφαλής Εκπαιδευτής του Shotokan Dojo.

«Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το παρουσιάζουν ως ψευδότεχνη και μη ρεαλιστικό.» Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η δημοτικότητα του Καράτε εξαφανίστηκε όταν ένας νέος τρόπος ανταγωνισμού εμφανίστηκε στο αμερικάνικη κουλτούρα.

Ήταν η πληρωμή ανά προβολή η οποία ήταν μια υπηρεσία που το τηλεοπτικό κοινό μπορούσε να αγοράσει αθλητικά γεγονότα και να παρακολούθηση μέσω ιδιωτικής τηλεοπτικής προβολής.

Οι αγώνες Μεικτών Πολεμικών Τεχνών όπως το πρώτο επίσημο UFC θα μπορούσαν να ήταν μια επανάσταση για το Καράτε, αλλά έβλαψε τελικά την φήμη του ως σύστημα όταν ο Zane Frazier, ένας πολύ φημισμένος καρατέκα έχασε από τον υπέρβαρο Kevin Rosier. Ο Frazier είχε προπονηθεί στο Shotokan και στο Kempo Karate για πάνω από είκοσι χρόνια και είχε κερδίσει δύο τουρνουά Kick Boxing βαρέων βαρών, καθώς και ένα περιφερειακό πρωτάθλημα της North American Sport Karate Association.

Ο αγώνας που έχασε, είχε ως αποτέλεσμα να πλήξη τα θεμέλια του Καράτε. «Οι Gracie από το Βραζιλιάνικο Jiu Jitsu μας έμαθαν πώς να αγωνιζόμαστε με την πλάτη στο έδαφος και να νικούμε έτσι ακόμα και έναν μεγαλύτερο σε κιλά αντίπαλο», λέει ο Frazier και αυτό ήταν μια μοναδική καινοτομία, γιατί πριν από αυτό, νομίζαμε ότι όλοι οι αγώνες έπρεπε να τελειώσουν με το να χτυπήσουμε τον αντίπαλο στο πρόσωπο ή στα πόδια του, όπου αυτό ταυτόχρονα ήταν και πρωτοπόρο, καθώς για πρώτη φορά έγινε τέτοιο σε ανοιχτό διαγωνισμό.

Μετά από αυτό για και για πολλά χρόνια κατέκριναν το Καράτε ως μη ρεαλιστικό, (βέβαια αυτό αφορούσε την αγωνιστή πλευρά του). Έτσι μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το Καράτε κέρδισε πίσω την φήμη του ως σύστημα, όταν αθλητής ο Lyoto Machida νίκησε τον Rashad Evans σε αγώνα ελαφρών βαρέων βαρών UFC στο UFC 98.

Μετά τον αγώνα και πάνω τον ενθουσιασμό του ο αθλητής Machida φώναξε στο πλήθος, «Το Καράτε επέστρεψε!» αλλά βέβαια στην πραγματικότητα δεν είχε φύγει ποτέ! Ο Machida δεν ήταν ο μόνος μαχητής καρατέκα που φόρεσε την ζώνη του πρωταθλήματος UFC.

Στο UFC μεσαίων κιλών πρωταθλητής ήταν και ο Georges St. Pierre ο οποίος είχε ξεκίνησε στο Kyokushin Karate και εξακολουθεί να θεωρείται ευρέως ως ένας από τους μεγαλύτερους μαχητές στην ιστορία του UFC. «Το Shotokan Karate βασίζεται στο χρονοδιάγραμμα και την απόσταση», λέει ο Machida.

«Δεν πηγαίνω εκεί για να έρθω σε άμεση κοντινή επαφή με τον αντίπαλο μου. Ο συγχρονισμός και η απόσταση είναι η τελειότητα των πάντων, αυτό είναι το αποκορύφωμα του Shotokan Karate. Το MMA κατέστησε σαφές ότι το δικό μου στυλ Karate είναι το καλύτερο, καθώς κατάργησα και άλλαξα ορισμένες τεχνικές και που συνήθως δεν τις βλέπουμε στο παραδοσιακό Καράτε.

Αν δεν είχα όμως εκπαιδευτεί στην πειθαρχία μέσο της παράδοσης δεν νομίζω ότι θα ήμουν ο ίδιος Lyoto που είμαι σήμερα».

Τελικά οι σύγχρονη ιστορία των πολεμικών τεχνών δεν θα ήταν η ιδία και ίσως θα ήταν εντελώς διαφορετική να δεν γινόταν ο πόλεμος. Και προπάντων αν οι Αμερικανοί Πεζοναύτες και Καταδρομείς που επέστρεφαν από τον Ειρηνικό μετά στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο δεν εκπαιδευόντουσαν κατά την διάρκεια και στο τέλος του πολέμου στο Καράτε;

Πιθανός το Καράτε θα ήταν μια μυστική Πολεμική Τέχνη και η Οκινάβα θα ήταν ένα άκρως απομονωμένο κέντρο Πολεμικών Τεχνών και ίσως σήμερα μέσο των Social Media, θα έφτανε στις ακτές της Αμερικής ως σύστημα Πολεμικών Τεχνών

Σύμβουλος εκπαίδευσης Χριστοδούλου Μιχαήλ

Master Black Belt 6 Dan Combat Hapkido